هود: 7
.. و او همان است که آسمان‌ها و زمین را در حالى که تخت [ سلطنت ] او بر آب بود در شش روز بیافرید
عرش به معناى سقف و کنایه از قدرت و سلطنت است؛ و منظور از شش روز شش دوره است که هر دوره ممکن است میلیون‌ها و یا میلیاردها سال باشد؛ و شاید این شیوهِ خلقت علم و حکمت و قدرت و عظمت پروردگار را بهتر بنمایاند. دربارهِ خلقت عالم چند مطلب مهم از قرآن فهمیده مى‌شود
1) منشاء آفرینش آب بوده است. امام باقر مى‌فرماید: <همه چیز آب بود و عرش خدا بر آب بود.
پس خداوند به آب فرمان داد، آتشى شعله‌ور شد. سپس آتش خاموش شد و از آن دودى برخاست؛ و آسمان‌ها را از آن دود آفرید و زمین را از خاکستر آن آتش خلق کرد 2) خداوند عالم را به نیکوترین وجه و صورت آفریده است
3) توحید در خالقیت یعنى این که خداى تعالى به هیچ سبب در آفرینش موجودات نیازمند نبوده است. البته این مطلبى است که حتى مشرکان هم غالباً به آن معترف‌اند؛ چنان‌که قرآن مى‌فرماید: اگر از مشرکان بپرسى چه کسى آسمان‌ها و زمین را آفریده است؟ مى‌گویند: اللّه
4) خداوند خالق و حافظ همه چیز و ناظر بر همهِ اشیاست: اَللّهُ خالِقُ کُلٍّ شَیءٍ و هُوَ عَلى کُلٍّ شَیءٍ وَکیل
5) خلقت خداوند دایم و مستمر است؛ و لحظه به لحظه فیض وجود از ناحیهِ خداوند به ممکنات مى‌رسد و اگر یک دم رابطهِ ما با او قطع شود، همه نابود مى‌شویم؛ مانند خورشید که آفتابش دایماً فیض‌بخش است و اگر لحظه‌اى قطع شود، عالم ظلمانى مى‌شود. پس نه تنها در اصل وجود به او محتاجیم، بلکه در بقا نیز متکى به اوییم
